"หวนคิดคํานึงถึงตอนที่ฉันยังเป็นเด็ก ๆ ตุ๊กตาที่ตัวเล็ก ๆ ก็ดูจะมีความหมาย

เติบโตในจินตนาการ กว้างไกลดังท้องทะเลทราย.."

ท่อนหนึ่งของเพลง ตุ๊กตา จากน้าแอ๊ด คาราบาวดังขึ้นมาแว่ว ๆ ทําให้นึกถึงเรื่องของเหล่านักเรียนตัวน้อยที่มาเรียนดนตรี ในชั่วโมง ทําแบบฝึกหัดทฤษฎี ครูให้เด็ก ๆ เขียนโน้ต โด เร มี บนบรรทัดห้าเส้น โดยใช้จินตนาการออกแบบได้อย่างอิสระ เด็กหญิงน้อย ๆ วาดเส้นบรรทัด เป็นลอนคลื่น บ้างทําโค้ง ๆ เป็นสายรุ้ง ขณะที่เด็กชายขอทําเป็นสายไฟ

“ผมจะวาดหน้าหุ่นยนต์กลม ๆ แทนโน้ตโค เรมี บนบรรทัด สายไฟ” เด็กชายบอก เด็กหญิงหันมา

“งั้นหนูจะวาตทะเล”

และ ในช่วงเวลาที่ ความรู้และจินตนาการทํางานร่วมกัน เด็ก ๆ หันมาถามเป็นระยะว่า โน้ตเปียโนหนูวาดรูปแครอท แต่ว่าอยู่ ในทะเลได้ไหม และ หนูวาตโน้ตตัวมีเป็นรูปหัวใจแทนวงกลมที่เส้นหนึ่ง ได้ไหมคะ

หากเราใช้ตรรกะของวัยผู้ใหญ่ตอบคําถามหนู ๆ ก็คงจะต้องสอน ไปว่า โน้ตต้องกลม ๆ สิคะ และแครอทก็อยู่ในทะเลไม่ได้นะจ๊ะ ทําไมหนู ไม่วาดปลา ปู กุ้ง หอย หรือ หุ่นยนต์อะไรครับ ดูไม่เหมือนหุ่นยนต์สักนิด แต่ครูกลับตอบเด็ก ๆ ว่า “ได้เลย ได้ทุกอย่าง ขอแค่ตัวโตต้องมีเส้นน้อย ตัวเรอยู่ใต้บรรทัดเส้นหนึ่ง และตัวมีอยู่บนบรรทัดที่หนึ่ง" สรุปว่าคาบนั้น เด็ก ๆ เขียนโน้ต 3 ตัวแรกเองได้ และอ่านโน้ตบหนังสือเพลงของพวกเขา รวมถึงเล่นบทเพลงโดยใช้โน้ตโดเรมี ออกมาได้เป็นอย่างดี เด็ก ๆ ชอบ และสนุกสนานมาก

วัยเด็ก เรามักจะมีความคิดอิสระอย่างเต็มที่ จินตนาการของเด็ก นั้นกว้างไกลไร้ขอบเขต หากแต่วันหนึ่ง ความจริง ชีวิต โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การจํากัดกรอบโดยสังคม การเรียนที่เน้นวิชาการหนักหน่วงในยุคปัจจุบัน การแข่งขัน คะแนน และวาทกรรมการกวดวิชา ลดทอนจินตนาการและ ความคิดอันบรรเจิดของวัยเยลงไปทุกที พอรู้ตัว เด็ก ๆ ก็สูญเสียจินตนาการ และอิสรภาพทางความคิดไปเสียแล้ว ตุ๊กตาที่ตัวเล็ก ๆ ก็เลยไม่มี ความหมายวัยเยาว์นั้นสั้น และผู้ใหญ่อย่างเรา แม้หลงลืม ห่างไกล แต่ไม่ควรพรากมันไปจากเด็กน้อยเร็วนัก ให้โอกาสเด็ก ๆ ได้เป็นเด็ก อย่างเต็มที่ ส่งเสริมจินตนาการดี ๆ ในตัวพวกเขานะคะ