พริกไทยในประวัติศาสตร์

ในประวัติศาสตร์พริกไทยเป็นสินค้าส่งออกมาตั้งแต่สมัยกรุงศรีอยุธยา จากเอกสารสมัยอยุธยา แสดงให้เห็นว่าในสมัยนั้นเรียกพริกไทยว่า “พริก” ปรากฏในเอกสารการซื้อขายระหว่างฝรั่งเศสและสยาม ซึ่งเขียนขึ้นที่ลพบุรี ในสมัยสมเด็จพระนารายณ์ เมื่อ พ.ศ.2231 แหล่งปลูกพริกไทยที่สำคัญสมัยอยุธยาระหว่างพุทธศตวรรษที่ 21-23 อยู่ที่นครศรีธรรมราช บางสะพาน เกาะกูด สงขลา พัทลุงและปัตตานี

สมัยรัตนโกสินทร์ตอนต้นการส่งออกพริกไทยเพื่อเป็นสินค้าออกมีมากขึ้น แหล่งปลูกพริกไทยที่สำคัญในสมัยนี้ได้แก่เมืองจันทบุรี และหัวเมืองทางภาคใต้ เช่น ปัตตานี กลันตัน และเป็นสินค้าผูกขาดของสยามมาจนถึง ปี พ.ศ.2387 ในรายการสินค้าของเรือขนส่งสินค้าจากสยามไปยังจีน 4 ลำ ในปี พ.ศ. 2388 คือเรือสำเภา ซุ่นฮง ซุ่นฮะ ซินหลี และเรือกำปั่นเทพโกสินทร์ ต่างมีพริกไทยเป็นหนึ่งในสินค้าที่บรรทุกไปด้วย และพริกไทยแต่ละชนิดก็จะขายในราคาที่ต่างกัน

ในแหล่งโบราณคดี.ใต้น้ำที่เป็นซากเรือสินค้าที่จมลงในทะเล พบเมล็ดพริกไทยจำนวนมาก ในแหล่งเรือจมบางกะไชย ตำบลบางกะไชย อำเภอแหลมสิงห์ สันนิษฐานว่าน่าจะเป็นสินค้าส่งออก และมีแหล่งเพาะปลูกอยู่ในประเทศไทย อายุราวพุทธศตวรรษที่ 22 แหล่งเรือจมบางกะไชย ดำเนินการสำรวจขุดค้นโดยกลุ่มวิชาการโบราณคดีใต้น้ำ กรมศิลปากร เมื่อปี พ.ศ.2542

อ้างอิง

1.มองซิเออร์ เดอ ลาลูแบร์,สันต์ ท. โกมลบุตร แปล .จดหมายเหตุ ลาลูแบร์ ราชอาณาจักรสยาม. สำนักพิมพ์ ศรีปัญญา,2557

2.เจนนิเฟอร์ เวย์น คุชแมน,ชื่นจิตต์ อำไพพรรณ แปล.การค้าทางเรือสำเภา จีน-สยามยุคต้นกรุงรัตนโกสินทร์.สำนักพิมพ์มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ 2528

3.อรุณรัตน์ ฉวีราช, ธวัดชัย ธานี, รุ่งลาวัลย์ สุดมูล และ ปิยะ โมคมุล. 2552. พืชสกุลพริกไทยในประเทศไทย. พิมพ์ครั้งที่ 2. ขอนแก่น: ขอนแก่นการพิมพ์

4.บัณฑิต ลิ่วชัยชาญ. “พริกไทยในประวัติศาสตร์ไทย” ศิลปากร ปีที่ 45 ฉบับที่ 2 มี.ค.-เมย. 2545.