๑. พื้นที่ที่พบหลักฐาน ตั้งอยู่ในเขตบ้านห้วยวัด หมู่ ๑ ตำบลหนองตะไก้ อำเภอสูงเนิน จังหวัดนครราชสีมา โดยตั้งอยู่ทางด้านทิศเหนือของบ้านห้วยวัด สภาพปัจจุบันเป็นเนินดินรูปสี่เหลี่ยมผืนผ้า ขนาดกว้าง – ยาว ประมาณ ๑๐ x ๑๐ เมตร สูงจากพื้นที่โดยรอบที่เป็นที่ลุ่มชุ่มน้ำและมีร่องรอยน้ำท่วมขังอยู่ ถัดจากเนินดินเป็นพื้นที่ทุ่งนา โดยเนินดินดังกล่าวนี้สูงจากพื้นที่นาประมาณ ๑ เมตร บนเนินดินมีต้นไม้ขนาดกลาง ขนาดเล็กและวัชพืชขึ้นปกคลุมทั่วทั้งเนิน

๒. บนเนินดินพบหลักฐานโบราณวัตถุสำคัญ ได้แก่ แท่นฐานรองประติมากรรมรูปเคารพ จำนวน ๓ ชิ้น วางอยู่บริเวณกลางพื้นที่เนินดิน ชิ้นที่หนึ่งวางอยู่ด้านล่างสุด เป็นฐานรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส สภาพชำรุดแตกหัก ชิ้นที่ ๒ วางซ้อนอยู่บนชิ้นที่ ๑ เป็นฐานรูปทรงสี่เหลี่ยม สลักตกแต่งเป็นทรงบัวคว่ำ – บัวหงาย สภาพชำรุดแตกหัก และชิ้นที่ ๓ วางซ้อนอยู่บนชิ้นที่ ๒ เป็นฐานรูปทรงสี่เหลี่ยม สลักตกแต่งเป็นทรงบัวคว่ำ – บัวหงาย สภาพชำรุดแตกหัก โบราณวัตถุทั้ง ๓ ชิ้นนี้ มีลักษณะและรูปแบบเดียวกันกับหลักฐานแท่นฐานรองประติมากรรมรูปเคารพที่พบทั่วไปในโบราณสถานที่สร้างขึ้นในวัฒนธรรมเขมรประเภทปราสาทหิน ซึ่งในเขตพื้นที่อำเภอสูงเนินพบโบราณสถานประเภทนี้จำนวนหลายแห่ง

๓. จากการสำรวจตรวจสอบพื้นที่โดยรอบโบราณวัตถุดังกล่าว ไม่พบหลักฐานโบราณวัตถุหรือร่องรอยของซากโบราณสถานหรือสิ่งก่อสร้างใดๆ เพิ่มเติมอีก และพบว่าแท่นฐานรองประติมากรรม ทั้ง ๓ ชิ้น ไม่ได้มีลักษณะหรือมีร่องรอยการวางซ้อนกัน ที่ชี้ชัดหรือบ่งบอกได้ว่าเป็นชุดแท่นฐานที่ประกอบกันเป็นชุดเดียวกัน ดังนั้น จึงสันนิษฐานได้ว่า โบราณวัตถุทั้ง ๓ ชิ้น น่าจะถูกขนหรือเคลื่อนย้ายมาจากโบราณสถานปราสาทหินแห่งอื่น และนำมาจัดวางประกอบซ้อนกันไว้ในพื้นที่

๔. ฐานข้อมูลกรมศิลปากร โบราณสถานแห่งนี้ในชื่อ โบสถ์บ้านห้วยวัด ซึ่งได้รับการประกาศกรมศิลปากร เรื่องกำหนดจำนวนและขอบเขตโบราณสถานสำหรับชาติ ในราชกิจจานุเบกษา ตอน ๖๐ เล่ม ๖๙ วันที่ ๓๐ กันยายน ๒๔๙๕ มีเนื้อที่ประมาณ ๕ ไร่

นายประพันธ์ เนื่องมัจฉา นายช่างสำรวจชำนาญงาน

นายนภสินธุ์ บุญล้อม นักโบราณคดีชำนาญการ

นางสาวทัศนีย์ ศรีจรัสวัฒนชัย เจ้าหน้าที่เทคโนโลยีสารสนเทศ

นายอมรวุฒิ สังข์ศิลปชัย พนักงานขับรถยนต์