ศิลปะรัตนโกสินทร์ พุทธศตวรรษที่ ๒๕ ( ๑๐๐ ปีมาแล้ว) 

         สำริด  กว้าง ๒๕.๕ เซนติเมตร ยาว ๓๓.๕ เซนติเมตร สูง ๔ เซนติเมตร

         สมบัติเดิมของพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ พระนคร

         ถาดทองลงหินทรงสี่เหลี่ยมผืนผ้า ก้นตื้น มีขอบกว้าง ตอนกลางของขอบถาดแต่ละด้านยื่นออกเป็นรูปกระจัง ขอบถาดประดับลายสองชั้น  ชั้นบนฉลุลายก้านขดพันธุ์พฤกษาและอรหัน  ชั้นล่างพื้นเรียบ  ริมขอบแต่งด้วยเส้นนูน  ถาดมีขาเป็นปุ่มกลม ๔ ปุ่ม  ถาดทองลงหินนี้ ใช้สำหรับรองชุดน้ำชา  ใช้รองป้านชา  ถ้วยชง และถ้วยชา 

         “ทองลงหิน” เป็นโลหะผสมทองแดงกับดีบุก หรือที่เรียกว่า “ทองสัมฤทธิ์” ขั้นตอนสุดท้ายของการทำเครื่องทองลงหิน  ช่างในสมัยโบราณจะใช้เบ้าดินเผาที่ใช้แล้วบดย่อยห่อผ้าหมุนกลิ้งไปกับเนื้อภาชนะ  และใช้หินเนื้อละเอียดอย่างหินลับขัดภาชนะจนขึ้นเงา  จึงเป็นที่มาของการเรียกว่า “เครื่องทองลงหิน”