ชามิเซ็ง

         แบบศิลปะ : ศิลปะญี่ปุ่น

         ลักษณะ : เครื่องดนตรีนี้ เรียกว่า ซามิเซ็ง (Shamisen) เป็นเครื่องสายประเภทดีด อุปกรณ์สำหรับดีด เรียกว่า บาจิ (Bachi) ต้นกำเนิดของซามิเซ็งน่าจะมาจากเครื่องสายของประเทศจีน ชื่อว่า ซานเสียน ญี่ปุ่นออกเสียงว่า ซังเงีน แพร่หลายเข้าสู่ประเทศญี่ปุ่นในยุคมุโรมาจิ ทางหมู่เกาะริวกิว จังหวัดโอกินาว่า จึงกลายเป็นเครื่องดนตรีพื้นเมืองประจำจังหวัดโอกินาว่า เรียกว่า ซางเชิน ต่อมาได้แพร่หลายเข้าสู่เกาะหลักของประเทศญี่ปุ่นในช่วงคริสตศตวรรษที่ 16 หรือยุคเอโดะ มีการพัฒนารูปแบบต่อมาจนเป็นชามิเซ็ง เครื่องดนตรีซามิเซ็งนี้สามารถใช้แสดงเดี่ยว หรือแสดงร่วมกับเครื่องดนตรีชนิดอื่น นิยมใช้บรรเลงประกอบการขับร้องเพลงสั้นอย่างโคตะ ที่แสดงโดยเกอิชา หรือไมโกะ รวมถึงการแสดงคาบูกิและการแสดงตุ๊กตา Bunraku ชามิเซ็งประกอบด้วยส่วนคอ เรียกว่า ซาโอะ (Sao) ใช้ขึงสาย ส่วนปลายของซาโอะมีลูกบิดสำหรับขึ้นสาย 3 อัน เรียกว่า อิโตมากิ (Itomaki) ใช้ปรับระดับเสียงโดยหมุนหรือคลายลูกบิด และตัวกล่องเสียง (แหล่งกำเนิดเสียง) เรียกว่า โด (Dou) เป็นไม้เนื้อแข็งประกอบกันเป็นรูปสี่เหลี่ยม ขึงด้วยหนังสัตว์

         ขนาด : กว้าง 20.8 เชนติเมตร ยาว 98.2 เชนติเมตร

         ชนิด : ไม้ หนังกระต่าย ผ้าไหม เส้นเอ็น

         อายุ/สมัย : พุทธศตวรรษที่ 26

         ประวัติ/ตำนาน : บริษัทสยามกลการ จำกัด ทูลเกล้าฯ ถวายสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดา สยามบรมราชกุมารี ณ พระตำหนักจิตรลดารโหฐาน เมื่อวันที่ ๒๒ กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2534 และพระราชทานแก่กรมศิลปากรเก็บรักษาไว้ ณ คลังกลางพิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ

แสดงภาพวัตถุหมุน คลิกที่นี่ https://smartmuseum-v2.finearts.go.th/3d_object/?obj=64950

ที่มา: https://smartmuseum.finearts.go.th